1. خوردن و آشاميدن

(مسئله  ) اگر روزه‌دار، عمدآ چيزى بخورد يا بياشامد، روزه او باطل مى‌شود،چه خوردن و آشاميدن چيزِ معمول باشد، مثل نان و آب و چه معمول نباشد،مثل خاك و شيره درخت، و چه كم باشد يا زياد. حتّى اگر مسواك را از دهان بيرون آورد و دوباره به دهان ببرد و رطوبت آن را فرو برد، روزه او باطل مى‌شود، مگر آنكه رطوبت مسواك در آب دهان، به طورى از بين برود كه رطوبت خارج به آن گفته نشود.

(مسئله  ) اگر كسى موقعى كه مشغول سحرى خوردن است، بفهمد كه صبح شده،بايد لقمه را از دهان بيرون آورد و چنانچه عمدآ فرو برد، روزه‌اش باطل است و به دستورى كه بعدآ گفته خواهد شد، كفّاره هم بر او واجب مى‌شود.

(مسئله  ) اگر روزه‌دار سهوآ چيزى بخورد يا بياشامد، روزه‌اش باطل نمى‌شود.

(مسئله  ) احتياط مستحب آن است كه روزه‌دار، از استعمال آمپول تقويتى خوددارى كند؛ ولى تزريق آمپولى كه عضو را بى‌حس مى‌كند يا به جاى دارو استعمال مى‌شود، اشكال ندارد؛ ليكن بنا بر احتياط واجب بايد از سِرُمى كه به جاى غذا استعمال مى‌شود اجتناب نمايد.

(مسئله  ) اگر روزه‌دار چيزى را كه لاى دندان مانده است، عمدآ فرو ببرد، روزه‌اش باطل مى‌شود.

(مسئله  ) كسى كه مى‌خواهد روزه بگيرد، لازم نيست پيش از اذان دندانهايش را خلال كند، ولى اگر بداند غذايى كه لاى دندان مانده در روز فرو مى‌رود، چنانچه خلال نكند و چيزى از آن فرو رود، روزه‌اش باطل مى‌شود، بلكه اگر فرو هم نرود بايد قضاى آن روز را بگيرد.

(مسئله  ) فرو بردن آب دهان، اگرچه به واسطه تصوّر ترشى و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمى‌كند.

(مسئله  ) فرو بردن اخلاط سر و سينه، تا به فضاى دهان نرسيده، اشكال ندارد؛ ولى اگر داخل فضاى دهان شود، احتياط واجب آن است كه آن را فرو نبرد و اگر فرو برد، بنا بر احتياط واجب روزه‌اش باطل مى‌شود و قضا و كفاره دارد.

(مسئله  ) اگر روزه‌دار به قدرى تشنه شود كه بترسد از تشنگى بميرد، مى‌تواند به اندازه‌اى كه از مردن نجات پيدا كند آب بياشامد، و روزه او صحيح است.

(مسئله  ) جويدن غذا براى بچه يا پرنده و چشيدن غذا و مانند اينها كه معمولا به حلق نمى‌رسد، اگرچه اتّفاقآ به حلق برسد، روزه را باطل نمى‌كند؛ ولى اگر انسان از اول بداند كه به حلق مى‌رسد، چنانچه فرو رود، روزه‌اش باطل مى‌شود و بايد قضاى آن را بگيرد و كفّاره هم بر او واجب است.

(مسئله  ) انسان نمى‌تواند براى ضعف، روزه را بخورد؛ ولى اگر ضعف او به قدرى است كه معمولا نمى‌توان آن را تحمّل كرد، خوردن روزه اشكال ندارد.