مصرف زكات فطره

(مسئله  ) اگر زكات فطره را به يكى از هشت مصرفى برسانند كه قبلاً براى زكات مال گفته شد، كافى است؛ ولى احتياط مستحب آن است كه فقط به فقراى شيعه بدهند.

(مسئله  ) اگر طفل فقير باشد، انسان مى‌تواند زكات فطره را به مصرف او برساند، يا به واسطه دادن به ولىّ طفل، ملكِ طفل نمايد.

(مسئله  ) فقيرى كه به او فطره مى‌دهند، لازم نيست عادل باشد؛ ولى احتياط مستحب آن است كه به شرابخوار و به كسى كه آشكارا گناهان را انجام مى‌دهد، زكات فطره ندهند.

(مسئله  ) به كسى كه فطره را در معصيت مصرف مى‌كند، نبايد فطره بدهند.

(مسئله  ) احتياط واجب آن است كه به يك فقير، كمتر از يك صاع (كه تقريبآ سه كيلو است) فطره ندهند؛ همچنين مى‌توانند بيشتر از مخارج سالش و تا حدّ بى نيازى فطره بدهند.

(مسئله  ) اگر از جنسى كه قيمتش دو برابر قيمت معمولى آن است، مثلا از گندمى كه قيمت آن دو برابر قيمت گندم معمولى است، نصف صاع كه معناى آن در مسئله قبل بيان شد بدهد، كافى نيست و اگر آن را به قصد قيمت زكات فطره هم بدهد، كفايت نمى‌كند.

(مسئله  ) انسان نمى‌تواند نصف صاع را از يك جنس، مثلا گندم و نصف ديگر آن را از جنس ديگر، مثلا جو بدهد؛ و اگر آن را به قصد قيمت زكات فطره هم بدهد اشكال دارد، بلكه كافى نيست.

(مسئله  ) مستحبّ است در پرداخت زكات فطره، خويشان فقير خود را بر ديگران مقدم دارد، بعد همسايگان فقير را و بعد اهل علم فقير را؛ ولى اگر ديگران از جهتى برترى داشته باشند، مستحبّ است آنها را مقدم بدارد.

(مسئله  ) اگر انسان به خيال اينكه كسى فقير است به او زكات فطره بدهد و بعد بفهمد فقير نبوده، چنانچه مالى را كه به او داده از بين نرفته باشد، مى‌تواند پس بگيرد و به مستحق بدهد؛ و اگر نتواند بگيرد بايد از مال خودش فطره را بپردازد و اگر از بين رفته باشد، در صورتى كه گيرنده فطره مى‌دانسته يا احتمال مى‌داده كه آنچه را گرفته زكات فطره است، بايد عوض آن را بدهد وگرنه، دادن عوض بر او واجب نيست و انسان بايد دوباره زكات فطره را پرداخت كند.

(مسئله  ) اگر كسى بگويد فقيرم، نمى‌توان به او زكات فطره داد، مگر آنكه از گفته او اطمينان پيدا كند كه فقير است يا انسان بداند كه قبلا فقير بوده است.