موضوع: کتب استفتائی
مرجع: حضرت آیت الله العظمی سیستانی
مستحبات احرام چند چيز است:
آن كه قبلاً بدن خود را پاكيزه نموده، و ناخن و شارب خود را بگيرد، و موى زير بغل و عانه را ازاله نمايد.
كسى كه قصد حج دارد از اول ماه ذى القعده و شخصى كه قاصد عمره مفرده است پيش از يك ماه موى سر و ريش را رها كند. و بعضى از فقها به وجوب آن قائل شده اند، و اين قول اگر چه ضعيف است ولى احوط است.
آن كه پيش از احرام در ميقات غسل احرام بنمايد. او اين غسل بنابر اظهر از زنى كه در عادت ماهانه است و زنى كه هنوز خون پس از زايمان او قطع نشده نيز صحيح است. و تقديم اين غسل بر ميقات در صورتى كه خوف آن باشد كه در ميقات آب يافت نشود جايز است، و در صورت تقديم اگر در ميقات آب يافت شد مستحب استغسل را اعاده بنمايد. و بعد از اين غسل اگر مكلف محدث بحدث اصغر شد يا چيزى را خود يا لباسى را پوشيد كه بر محرم حرام است غسل را اعاده نمايد.
و اگر مكلف در روز غسل نموده آن غسل تا آخر شب آينده كفايت مى كند، و همچنين اگر غسل در شب نموده تا آخر روز آينده كافى است.
آنكه هنگام غسل دعا كند آنچنانكه شيخ صدوق (ره) ذكر فرموده است، و بگويد:
«بسم الله و بالله اللهم اجعله لى نورا و طهورا و حرزا و امنا من كل خوف، و شفاء من كل داء و سقم. اللهم طهرنى و طهر قلبى و اشرح لى صدري، و اجر على لسانى محبتك، و الثناء عليك، فانه لا قوه لى الا بك، و قد علمت ان قوام دينى التسليم لك، و الاتباع لسنه نبيك صلواتك عليه و آله».
آن كه هنگام پوشيدن دو جامه احرام دعا كند و بگويد:
«الحمدلله الذى رزقنى ما اوارى به عورتى و اودى فيه فرضي، و اعبد فيه ربي، و انتهى فيه الى ما امرني. الحمدلله الذى قصدته فبلغني، و اردته فاعاننى و قبلنى و لم يقطع بي، و وجهه اردت فسلمني، فهو حصني، و كهفي، و حرزي، و ظهري، و ملاذي، و رجائي، و منجاي، و ذخري، و عدتى فى شدتى و رخائي».
آن كه دو جامعه احرام از پنبه باشد.
آن كه احرام را بعد از فريضه ديگر، و در صورت عدم تمكن از آن بعد از دو يا شش ركعت نماز نافله، و شش ركعت افضل است، در ركعت اول پس از حمد سوره توحيد و در ركعت دوم سوره جحد را بخواند، و بعد از نماز، حمد و ثناى الهى را به جا آورد، و بر پيغمبر و آل او صلوات بفرستد آنگاه بگويد:
اللهم انى اسالك ان تجعلنى ممن استجاب لك، و آمن بوعدك و اتبع امرك، فانى عبدك و فى قبضتك، لا اوقى الا ماوقيت، ولا آخذ الا ما اعطيت، و قد ذكرت الحج، فاسالك ان تعزم لى عليه على كتابك، و سنه نبيك صلى الله عليه و آله، و تقوينى على ما ضعفت عنه، و تسليم منى مناسكى فى يسر منك و عافيه، و اجعلنى من وفدك الذى رضيت و ارتضيت و سميت و كتبت.
اللهم انى خرجت من شقه بعيده و انفقت مالى ابتغاء مرضاتك.
اللهم فتمم لى حجتى و عمرتي.
اللهم انى اريد التمتع بالعمره الى الحج على كتابك و سنه نبيك، صلى الله عليه و آله، فإن عرض لى عارض يحبسني، فحلنى حيث حبستنى لقدرك الذى قدرت على اللهم ان لم تكن حجة فعمرة.
احرم لك شعري، وبشري، ولحمى ودمي، وعظامي، ومخي، وعصبي، من النساء و الثياب، و الطيب، ابتغى بذلك وجهك والدار الاخرة«.
آن كه به نيت احرام، همزمان با گفتن تلبيه، تلفظ نموده.
آن كه مردان تلبيه را بلند بگويند.
(10) آن كه در تلبيه بگويد:
(لبيك اللهم لبيك، لبيك لا شريك لك لبيك، ان الحمد و النعمة لك و الملك لا شريك لك لبيك).
« لبيك ذا المعارج لبيك، لبيك داعيا الى دار السلام لبيك، لبيك غفار الذنوب لبيك، لبيك اهل التلبية لبيك، لبيك ذا الجلال و الاكرام لبيك، لبيك تبعدى و المعاد اليك لبيك، لبيك تستغنى و يفتر اليك لبيك، لبيك مرهوبا و مرغوبا اليك، لبيك اله الحق لبيك، لبيك ذا النعماء و الفضل الحسن الجميل لبيك، لبيك كشاف الكرب العظام لبيك، لبيك عبدك و ابن عبديك لبيك، لبيك يا كريم لبيك».
(11) آن كه در تلبيه را در حال احرام تكرار كند، و در وقت برخواستن از خواب، و بعد از هر نماز، و هنگام هر سوار شدن و يا پياده شدني، و هنگام بالا رفتن از تل يا سرازير شدن از آن، و هنگام ملاقات با شخ سواره، و در سحرها مستحب است تلبيه را بسيار بگويد اگر چه محرم جنب و يا حائض باشد، و اينكه قطع ننمايد تلبيه گفتن را در عمره تمتع تا آن كه جاى خانه هاى قديمى مكه را ببيند، و در حج تمتع تا ظهر روز عرفه، چنانچه در مسأله (186) گذشت
