اوّل : شكار صحرائى ، همچنان كه در مسأله ( 199) گذشت . 

دوّم : كندن و يا بريدن هر چيزى كه در حرم روئيده باشد ، خواه درخت و يا غير آن باشد ، ولى بريده شدن بعضى از چيزهائى كه در حرم رويده بر اثر راه رفتن متعارف و معمولى اشكالى ندارد ، همچنان كه رها كردن حيوانات بجهت چريدن از علف حرم اشكالى ندارد ، ولى چيدن علف جهت ذخيره ساختن ، هر چند براى شتر باشد ، جايز نيست ، و از حكم حرمت كندن و بريدن چند مورد استثناء ميشود : 

1ـ إذخر ، كه گياه معروفى است . 

2ـ نخل خرما و درخت ميوه . 

3ـ درختان و علفهايى كه خود انسان آنها را نشانده و كاشته است خواه در ملك خودش باشند يا در ملك ديگرى . 

4ـ درختان و علفهائى كه در خانه و منزل انسان پس از اينكه منزل او شده برويد ، و اما درختان و علفهائى كه از قبل در آنجا بوده اند ، كندن و يا بريدن آنها جايز نيست . 

مسأله 281 : درختى كه اصل و ريشه آن در حرم باشد و شاخه و برگ آن در بيرون حرم و يا برعكس ، حكم درختى را دارد كه هم اصل و هم شاخه و برگش در حرم باشد . 

مسأله 282 : بنابر احتياط كفاره كندن هر درختى قيمت همان درخت است ، و كفاره بريدن قسمتى از آن قيمت همان قسمت است ، و امّا بريدن و كندن علف كفاره ندارد . 

سوّم : جارى نمودن حدود و قصاص و تعزير بر كسى كه در بيرون حرم جنايت كرده و به آن پناه آروده است ، ولى جايز نيست به جانى آب يا خوراكى داده شود ، و همچنين جايز نيست با او صحبت و يا خريد و فروش شود و يا پناه و جايى به او داده شود ، تا اينكه ناچار به بيرون آمدن از حرم شود ، و دستگير و مجازات گردد . 

چهارم : بنابر قولى : برداشتن چيز گم شده در حرم ، ولى اظهر اين است كه كراهت شديدى دارد و حرام نيست ، پس اگر آن را برداشت و علامتى نداشت كه از روى آن ممكن باشد مالك آن را پيدا كند و به او برساند ، جايز است آن را متلّك كند ، هر چند قيمت آن يك درهم يا بيشتر باشد ، ولى اگر علامت ـ بتوضيحى كه ذكر نموديم ـ داشت ، پس اگر قيمت آن به يك درهم نرسد ، واجب نيست آن را به مردم جهت پيدا شدن مالك معرفى نمايد ، و احتياط اين است كه آن را از طرف مالكش صدقه بدهد ، و اگر قيمتش يك درهم و يا بيش از آن باشد ، واجب است يك سال تمام آن را معرفى كند ، و در صورت پيدا نشدن مالك ، بنابر احتياط آن را از طرف مالكش صدقه بدهد .