به گزارش مرجع ما (پایگاه اطلاع رسانی مراجع شیعه)؛

حضرت آیت‌الله مظاهری گفتاری درباره توسل و واسطه قرا دادن به درگاه خدا بیان کرده است.
به گزارش شفقنا متن گفتار ذکرشده بدین شرح است:
واسطه آوردن و وسیله قرار دادن کسى را براى برآمدن حاجت، در میان مردم، مشهور و امرى عقلى است. اگر مردم مشکلى داشته باشند که حلّ آن را به دست کسى بدانند، معمولاً به یکى از نزدیکان او متوسّل مى‏شوند و او را واسطه حلّ مشکل خود قرار مى‏دهند. قرآن شریف این امر عقلى و بدیهى را امضا فرموده بلکه به آن امر کرده است:
«وَ لَو اَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُوا اَنْفُسَهُمْ جاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحیماً«
نساء / ۶۴.

«و اگر مخالفان هنگامى که به خود ستم مى ‏کردند به نزد تو مى‏ آمدند و از خدا طلب آمرزش مى ‏کردند و پیامبر (نیز) براى آنان طلب آمرزش مى‏کرد قطعاً خدا را توبه‏ پذیر مهربان مى‏یافتند«.
«یا اَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا اِلَیْهِ الْوَسیلَهَ«.
مائده / ۳۵.
«اى کسانى که ایمان آورده‏اید از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید و وسیله‏اى براى تقرّب به او بجویید«.
«وَ لِلّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها«.
اعراف / ۱۸۰.
»و براى خدا نامهاى نیک است پس خدا را با آن نامها بخوانید«
در روایات معصومین: نقل شده است که »وسیله« بندگان به سوى خداوند متعال و نیز »نامهاى نیکِ« خداوند، همان اهل بیت عصمت و طهارت: مى‏باشند، چنانکه نبى اکرم (ص) فرمودند:
»نَحْنُ الوَسیلَهُ إِلىَ اللَّهِ«.
بحار الانوار، ج ۲۵، ص ۲۲، باب ۱، ح ۳۸.
»ما وسیله به سوى خداوند متعال هستیم«.
و نیز امام صادق (ع) فرمودند:
»نَحْنُ وَ اللَّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى«.
بحار الانوار، ج ۹۱، باب ۲۸، ح ۷.
»به خدا سوگند، اسماء حُسنى و نامهاى نیک در قرآن، ما هستیم«.
امّا در قرآن کریم آیاتى نیز هست که بت پرستان را به این دلیل که بت را وسیله تقرّب به خدا مى‏دانسته و آن را شفیع قرار مى‏دادند مذمّت کرده است:
»وَ یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا یَضُرُّهُمْ وَ لا یَنْفَعُهُمْ وَ یَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعائُنا عِنْدَ اللَّهِ«.
یونس / ۱۸.
»آنها غیر از خدا چیزهایى را مى‏پرستند که نه به آنان زیان مى‏رساند و نه سودى مى‏بخشد، و مى‏گویند اینها شفیعان ما نزد خدا هستند«.
»وَ الَّذینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ اَولِیاءَ ما نَعْبُدُهُمْ اِلّا لِیُقَرِّبُونا اِلَى اللَّهِ زُلْفى«
زمر / ۳.
»و آنها که غیر خدا را اولیاى خود قرار دادند (دلیلشان این بود که) اینها را نمى‏پرستیم مگر به خاطر اینکه ما را به خدا نزدیک کنند«.
زیرا اوّلاً کار آنها نه واسطه قرار دادن بُتها، بلکه عبادت آنها بود که بالاترین ظلم است، همانگونه که قرآن شریف از قول لقمان به فرزندش، مى‏فرماید:
»لا تُشْرِکْ بِاللَّهِ اِنِّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظیمٌ«.
لقمان / ۱۳.
»شرک به خدا نیاور زیرا شرک، ظلمى بزرگ است«.
و ثانیاً کار آنها خرافى و مخالف با عقل بود، زیرا بتى که نه شعور و نه نفع ونه ضرر دارد و نه مى‏تواند خود را حفظ کند و نه دیگرى را، چگونه مى‏تواند شفیع یا موجب تقرّب به خداى متعال شود؟