به گزارش مرجع ما (پایگاه اطلاع رسانی مراجع شیعه) به نقل از اسرا؛

اهل‏ بيت (عليهم‏ السلام) مظاهر کامل ﴿ذو رحمةٍ واسعة﴾ و وارثان ﴿رحمة للعالمين﴾ هستند. لذا چشمه‏ هاي رحمت در خانه ‏ها يشان مي‏ جوشد و از آنجا جاري شده، به ديگران مي‏ رسد. بنابراين، درس رحمت، عطوفت، گذشت و مهرباني بي‏ منت را بايد از مکتب آنان آموخت؛ زيرا احسان و انعام انسان‏ها به يک‏ ديگر معمولا ً با انتظار مقابله به مثل، انتظار تشکر و... همراه است، ليکن ترحم و تفضّل اهل‏بيت (عليهم‏ السلام) صرفاً براي خداست و انتظار مقابله به مثل، تشکر و تقدير از هيچ کس ندارند، يعني همان گونه که خداي سبحان با رحمت عامّه و واسعهٴ خويش موجودات را خلق کرده، نيازمندي‏ هاي آنها را برآورده مي ‏کند و از کسي انتظار پاداش و تشکر ندارد،آنان نيز چون مظاهر رحمت عامّهٴ خداوندند حوايج مادي و معنوي مخلوقات الهي را برآورده مي‏ کنند و از کسي انتظار پاداش و تشکر شخصي ندارند. نه تنها در مورد رسالت، شعارشان ﴿قل لا أسئلکم عليه أجراً﴾ است، بلکه در مورد اِطعام و احسان نيز مي‏ گويند: 

﴿إنما نُطْعمکم لوجه الله لا نريد منکم جزاءً ولا شکوراً﴾؛ فقط براي رضاي خدا شما را اطعام مي‏ کنيم و از شما نه توقّع جزا و پاداش داريم و نه انتظار تشکر و تقدير. 

يعني همان ‏گونه که «حبّاً لله» خدا را عبادت مي‏ کنند، ساير اعمال و افعالشان را نيز فقط «حباً لله» انجام مي‏ دهند. 

تاریخ در گذشته ای نه چندان دور از سوی کوته فکران و معاندان وهابی، واقعه بسیار تلخ تخریب قبور فرزندان نبی مکرم اسلام محمد مصطفی (ص) و نیز حتی تحریم عرض سلام و ارادت و دوستی به ساحت آن بزرگواران را نظاره گر است در حالی که خود حضرت در طول عمر با برکت خود، عنوان «مودّت قربي» را مکرر سفارش نمودند. براستی ثمره اهمیت این سفارش ها ی پی در پی در لسان نورانی رسول رحمت(صلوات الله علیه) در جه جایی نمو پیدا می کند؟ 

چيزي که به نام «مودّت قربي» در اجر رسالت مطرح است نفع مستقيم آن به خود مردم بر مي ‏گردد؛ چون آنان چراغ‏ هاي هدايت و کشتي‏ هاي نجات امت اند. 

حکیم متأله حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در بخشی از کتاب ارزشمند "ادب فنای مقربان" به این مهم پرداخته و آورده اند: 

کسي از اين نور بهره مي‏ گيرد يا بر اين کشتي سوار مي‏ شود که به آنان علاقه‏ مند باشد اما کسي که به آنان مودت و علاقه ندارد، نه تنها از نورشان بهره نمي‏ گيرد، بلکه تلاش مي‏ کند تا اين جلوه‏ هاي فاني نشدني را خاموش سازد. پس «مودّت قربي» اجر و مزد رسالت به گونه‏اي که نفع شخصي در آن مطرح باشد نيست، بلکه مقدمهٴ به بار نشستن زحمات رسالت است. 

بنابراين، اهل ‏بيت نبي اکرم (صلي الله عليه و آله و سلم) به تبعيت از خود آن حضرت هيچ‏ گونه چشم‏ داشتي از دست و دهان مردم نداشتند تا به آنان پاداش دهند يا از آنان تشکر کنند، چنان که به تصريح قرآن کريم، ساير انبيا (عليهم‏السلام) نيز چنين بودند. 

آنان تنها از خدا انتظار اجر و مزد دارند: ﴿إن أجري إلاّ علي الله وهو علي کل شي‏ءٍ شهيد﴾، نه چون بردگان که به نجات از جهنم بينديشند و يا تاجران که سوداي بهشت در سر داشته باشند. صفحهٴ جان و سراسر وجودشان را حبّ پروردگار و عشق و ارادت به او پر کرده است. 

خداي سبحان نيز مهر تأييد بر اين ادعا زده، فرمود: در ميان مردم کساني هستند که اعمالشان را فقط براي تحصيل رضاي من انجام مي‏ دهند؛ ﴿ومن الناس من يشري نفسه ابتغاء مرضات الله﴾، نه براي رسيدن به بهشت و نه براي رهيدن از جهنم. از اين جهت اجر آنها جز «اجر لقاء» و ورود در بهشت منسوب به خدا: ﴿جنتي﴾ نخواهد بود. بنابراين، همهٴ اعمال اين خاندان چه شخصي باشد و چه اجتماعي کرامت بي‏ منت است و تنها از خداي تبارک و تعالي انتظار پاداش دارند. 

اهل بیت(علیهم السلام) سرچشمه های رحمت 

در روايتي از رسول اکرم (صلي الله عليه و آله و سلم) رسيده است: 

بهشت مشتاق چهار نفر از اهل من است، خدا آنها را دوست دارد و من نيز مأمور به دوستي آنها هستم. آن چهار نفر عبارتند از: علي بن ابي طالب، حسن، حسين و مهدي (عليهم‏السلام)؛ همان کسي که عيسي بن مريم (عليهما السلام) پشت سر وي نماز مي‏ خواند؛ إنّ الجنة تشتاق إلي أربعةٍ من أهلي قد أحبّهم الله وأمرني بحُبّهم: علي بن أبي طالب والحسن، والحسين والمهدي صلوات‏الله عليهم الذي يصلّي خلفه عيسي بن مريم. 

معظم له در ادامه به رحمت های حضرات معصومین نسبت به دیگران پرداخته و مرقوم داشتند: 

رحمت‏هايي که از معصومين (عليهم‏السلام) بروز مي‏ کند دو قسم است: 

اول: رحمت‏هاي عاطفي 

دوم: رحمت‏هاي عقلي 

هر چند که ديگران تا حدودي از قسم اول رحمت برخوردارند و جامعه به پشتوانهٴ همين رحمت، با تعاون و تعاضد اعضاي آن پيش مي‏ رود، ولي ائمه (عليهم ‏السلام) مانند هميشه و همهٴ موارد در نقطهٴ اوج اين قلهٴ رفيع قرار دارند و در اين بخش نيز قافله سالار جامعهٴ انساني هستند. 

امام صادق (عليه‏ السلام) يکي از خدمت‏گزاران خود را براي انجام کاري فرستاد، ليکن او رفت و باز نگشت. آن امام همام (عليه‏ السلام) خود در پي او رفت ولي بر خلاف انتظار، او را در گوشه‏ اي خوابيده يافت. بر بالينش نشست و به باد زدن او مشغول شد تا راحت بخوابد. هنگامي که خادم از خواب بيدار شد، امام (عليه‏ السلام) به او فرمود: نبايد هم شب بخوابي و هم روز. شب، از آن توست که در آن استراحت کني اما روز تو از آنِ ماست. 

اين سخن پسنديده و درست، بعد از خدمتي شايسته (نه در ابتداي کار) آن هم به صورت امر به معروف و نهي از منکر، خودْ رحمت ديگري در حق آن خدمت ‏گزار بود، تا او را به وظيفهٴ خود آشنا کند. 

بنابراين، چيزي که اين خاندان را از ديگران ممتاز مي‏ کند همان است که در قسم دوم مي‏ آيد. 

قسم دوم رحمت که برتر و بالاتر از قسم اول بوده دور از دست‏رس ديگران قراردارد و حيات انساني جوامع بشري مرهون آن است همان محصول وحي است که به صورت رحمت از خانهٴ اين ذوات مقدس ترشح و تنزل مي‏ کند و به ديگران مي ‏رسد. اين قسم از رحمت است که آنان را وادار مي‏ کند تا بار سنگين و کمرشکن رسالت و هدايت را بر دوش بکشند و در حالي که به آنها سنگ مي‏ زدند و پيشاني و دندانشان را مي‏ شکستند و... دست از ارشاد و راهنمايي مردم برنمي ‏داشتند و تا آنجا که اميد هدايتشان مي‏ رفت تلاش مي‏ کردند و همواره از خدا مي‏ خواستند که آنها را هدايت کند: «ربّ اهْدِ أُمّتي فإنّهم لا يعلمون». 

امید است با شناختی صحیح از خاندان عصمت و طهارت رهرو همیشگی ایشان باشیم. 

------------------------------------------------------ 

منبع:کتاب ادب فنای مقربان، ج1ص160