به گزارش مرجع ما (پایگاه اطلاع رسانی مراجع شیعه) به نقل از جماران؛

حجت الاسلام و المسلمین مهدی مهریزی در گفت و گویی در مورد شخصیت مرحوم آیت الله عزیزالله عطاردی با طرح مسائلی درباره منش اخلاقی ایشان از یک طرف و منهج علمی وی از طرف دیگر اظهار کرد: در زمینه منش اخلاقی آیت الله عطاردی چهار ویژگی بیان می کنم که خود من در سال هایی که با ایشان ارتباط داشتم آنها را دریافته ام.

مهریزی اولین ویژگی آیت الله عطاردی را تواضع دانست و افزود: مرحوم عطاردی انسان متواضع و فروتنی بود و به تنهایی کارهای خود را انجام می داد. ما در روایات دینی این نکته را داریم که هر کسی بار خودش را بردارد متواضع است و آیت الله عطاردی شخصی بود که خودش با تلفن با دیگران تماس می گرفت و جواب تلفن می داد، بنابراین فروتنی و تواضع خصلت اول ایشان بود.

این استاد دانشگاه در توضیح دومین ویژگی اخلاقی آیت الله عطاردی گفت: خصلت دوم آیت الله عطاردی «استقلال» در زندگی و «قناعت» به عنوان لازمه عدم وابستگی بود. ایشان در زندگی قانع بودند به همین خاطر به هیچ جایی مرتبط نشدند. با وجود اینکه در کارهای علمی بسیار نیازمند بودند، رعایت قناعت به ایشان این اجازه را نداد که در برابر هیچ شخص  و سازمانی سر فرود آورده و رفتاری غیر اخلاقی داشته باشند.

مهریزی با بیان اینکه ویژگی سوم آیت الله عطاردی «زهد»بود، افزود: زندگیبدون زرق و برق، زاهدانه و طلبگی  آن مرحوم شاهدی بر رعایت قناعت و استقلال در زندگی ایشان است.

وی گفت: نکته چهارم اینکه ایشان انسانی بسیار مودب بودند، به نحوی که اگر کسی کاری برای ایشان انجام داده بود آن مرحوم به وی زنگ زده و تشکر می کرد و نیز احوال افراد را می پرسید. این در حالی است که فاصله سنی آن مرحوم با برخی از افراد بسیار بود، اما در عین حال آیت الله عطاردی دوستانی را که برای ایشان کاری انجام داده بودند به یاد داشت.

این استاد دانشگاه در ادامه درباره ویژگی های روش علمی آیت الله عطاردی اظهار کرد: ایشان در کارهای علمی انسان مبتکری بودند. یکی از آثار ابتکاری ایشان تدوین مسندهایی درباره اهل بیت(ع) بود که کار جمع آوری آنها را از 50 سال قبل شروع کرده و بعد هم ادامه دادند.

مهریزی با تاکید بر وجود ابتکار در کارهای علمی آیت الله عطاردی، افزود: سنت «مسند نویسی» در میان اهل سنت وجود داشته، اما در میان شیعیان می توان آیت الله عطاردی را پایه گذار این کار دانست. این اقدام و یا کارهای دیگر ایشان در جهت پرکردن خلأ های علمی اعم از شناسایی نسخه ها و شرح هایی بر نهج البلاغه یا ترجمه کتابهای مناسب برای عموم مردم بود.
وی با بیان اینکه آیت الله عطاردی در تحقیقات تاریخی خود به منابع مختلف سر می زدند، اظهار کرد: آیت الله عطاردی انسانی «متتبع» بودند و برای انجام تحقیقات خود منابع مختلفی را جستجو می کردند. مثلا برای تدوین «مسند عبدالعظیم (ع)» در 50 سال قبل که کامپیوتر و آثاری چون «الکاشف» و «معجم» نبودند آنقدر تتبع کرده بودند که آن کار را به شکل کامل به انجام رساندند؛ به طوری که بعدها تحقیقات ایشان را با کامپیوتر و فهارست بررسی کردند و دریافتند شاید تنها چند روایت در این زمینه از چشمشان افتاده است.

این استاد دانشگاه ادامه داد: ویژگی دیگر روش علمی آیت الله عطاردی این بود که در زمینه کارهای تاریخی که بخش عمده کار ایشان را تشکیل می داد، مطالعات میدانی داشتند؛ به گونه ای که به اماکن مختلف می رفتند و آنها را از نزدیک می دیدند. در مواردی نیز کشف می کردند و سنگ نوشته های مربوط به آنها را می خواندند.
مهریزی افزود: مثلا می فرمودند مناطقی را که فردوسی در اشعار شاهنامه در مورد آنها سخن گفته، دیده اند و می دانند اشعار را به چه علتی سروده است.
وی در پاسخ به این پرسش که چرا افرادی چون آیت الله عطاردی در جامعه ما ناشناخته اند، گفت: برای ایشان در سال 84 یک بزرگداشتی برگزار شد که کارهای علمی آن را خود من انجام می دادم و طی آن سه جلد کتاب در مورد آیت الله عطاردی و کارها و موضوعات پیرامونی آن بزرگداشت چاپ کردیم. مراسم خیلی بزرگی بود و در آستان حضرت عبدالعظیم (ع) برگزار شد که آقای سید محمد خاتمی و خیلی از بزرگان دیگر هم در آن حاضر بودند و در مورد ایشان چند کار اینگونه انجام شده بود منتهی این اتفاق طبیعی است و بخشی از آن مربوط به این می شود که اینگونه افراد در زمان حیات خود دچار یک حجاب "معاصرت" هستند.

این استاد دانشگاه اظهار کرد: امیدواریم که به لطف خداوند متعال کارهای آیت الله عطاردی سرمشق و الگویی برای محققان و طلبه ها شود.