اي دخت گرامي پـيمبر/ اي سرّ رسول در تو مضمر
در بـيت شـريف وحي، خاتون/ بر چرخ رفيع مَجد اختر
اي شبه نبي به خلق و اوصاف/ اي نور مـجسّم مصوّر
اي خادم خانه‌ي تو حوّا/ و اي حاجب درگه تو هاجر
در طورِ لقا يگانه بانو/ در مُلك وجود زيب و زيور
با شير خدا عليّ عالي/ هم سنگر و هم پيام و همسر

مانند تـو زن جهان‌ ‌نديده ‌‌است/ غمخوار و نگاهبانِ شوهر
اي عين كمال و جان بينش/ اي ‌شخص ‌شخيص عصمت ‌و فرّ
بر رفعت قدر تو گواه است/ بيت و حجر و مقام و مشعر
اي سيّده زنان عالم/ اي بضعه حضرت پيمبر
تو اصلي و ديگران همه فرع/‌ تو جاني‌ و ديگران چو پيكر

در مُلك وَلا وليّة الله‌/ بر نخلِ وجود احمدي بَر
قرآن به فضيلت تو نازل/برهان تو محكم و مقرّر
روي تو جمال كبريايي/ كوي تو رواق قُرب داور
از جوي تو شبنمي است زمـزم/و از بحر تو شعبه‌اي ‌است ‌كوثر
زان خطبه آتشين كه پيچيد/در ارض و سما بسان‌ تنـدر
محكوم شد آن نظام و گرديد/حق روشن و غالب و مظفّر
من عاجزم از بــيان وصفت/تو بحري و من ز قطره كمتر
اي امّ محامد و معالي/اي از تو مشام جان معطّر
با اين ‌همه عزّ و رفعت شأن‌/بـا آن همه فخر بي حد و مرّ
از ظلم منافـقين امّت/شد قلب منير تو مكدّر
آن را كه نمود حقّ مقدّم/كردند معاندان مؤخّر
بردند فدك‌ به ‌غصب و بستند/بر باب تو گفته ‌‌اي مـزوّر
افسوس شكست دشمن ‌دين/ پهلوي تو را به ضربت در
بازوي تو را به تازيانه/ زد قنفذ ملحد ستمگر
از سيلي و شرح آن نگويم/كافتد بـه دل از بيانش آذر
در ماتم محسن شهيدت/ماييم به سوگ و ناله اندر
بر لطفي صافي از سر لطف/بنگر كه بُوَد پريش و مضطر
بس فخر از آن كند‌ كه دارد/بر سر ز ستايش تو افسر